مدح و شهادت امام هادی علیه‌السلام
ای هدایت راه خود را یافته در کوی تو وی چراغ عقل روشن از فروغ روی تو هـادیـان خـلق را خطّ طریقت سوی تو جنّت اهل ولا هم خُـلـق تو هم خـوی تو ای محمّد را وصی ای ربّ اعلا را ولی هــادی امّت دهــم مولای ما چـارم علی پیکر توحید را روح مـطهّر کیست؟ تو شمع جـمع محـفـل آل پیـمـبر کیست؟ تو راهیان نور را هادی و رهبر کیست؟ تو دُرّ نه دریا و دریای دو گوهر کیست؟ تو آفتاب سـامـره چـشم و چـراغ مرتـضی جدّ پاک مهدی و نجل جـواد ابن الرّضا نام نیکویت علی خُلقت علی خُویت علی صدق واخلاصت علی آئینۀ رویت علی وجه نیکو،چشم وابرو،دست و بازویت علی ای ثنا خوانت محـمّـد ای ثنا گـویت علی سوّمین ابن الرّضا باب امــام عسکری کرده درچشم هدایت طلعتت روشنگری شهریاران جهان خاک سرِ کوی تـوأند خوب رویان دو عـالم عاشـق روی توأند اخـتــران آسـمـانی قـطـرۀ جـوی تـواند عـرشیان و فرشیان با هم ثنا گـوی توأند آیه های وحی در خال و خط رخسار توست حرف حرف«جامعه»ازلعل گوهربار توست جامعه موجی ست از دریای عرفان شما جامعه نوری ست از لب های خندان شما جامعه بحـری ست از انـوار قـرآن شما جامعه برقی ست از خـورشید تابان شما جامعه ما را سوی عترت هدایت میکند روح را مست مـی نـاب ولایـت میکند تو عـلـیِّ چـارم و ابن الـرّضای دوّمـی تو چــراغ انـجـمـن هـایی و مــاه انجـمی تو جمال حیِّ سبحانی به چـشم مردمی تو جـواد ابن رضـا نجـل امــام هـشتمی نجل وجه الله را در خـط و خالت یافتم چارده خـورشـید در ماه جـمـالت یافـتم گرچه قلب پاکت از زخم زبان آزرده اند گرچه روز و شب بلاها بر سرت آورده اند گرچه درحقّ تو ای مولا ستمها کرده اند گر چه با اجبار در بـزم شرابت برده اند شعر نابت خصم را دراضطراب انداخته نقش دشمن را درآن محفل به آب انداخته شعر نابی را که خواندی سر بسر هشدار بود بر سر آن بی خـبر فـریـاد آتـش بار بود هر کلامت یک نهیب از داور قهّار بود شعرنه، بر جان آن جانی، شرارِ ناربود آن ستمگر را ز گفتار تو حالی داد دست کرد اظهار ندامت جام را درهم شکست ایّها الهـادی النّقی یابن النُّجـوم الزّاهره اخـتر بـرج شـرف یابن البـدورِ البـاهـره جـدِّ پاک مـهـدی و نجــل بتـول طاهره پر زند مـرغ دلم هر شب به سوی سـامره هر که بودم هر که هستم هست و بودم خاک توست سینۀ من سامره، قلبم حریم پاک توست ای تـمـام آفـرینش یکـدم از عـمر کمت زنـده جان پیـکـر توحـید از فـیض دمت شمع جمع عالـمی، پروانه جان عالمت آبروی صورت خـورشید خاک مقـدمت ای ولیِّ حقّ! تو سرمست ولایت کن مرا هادی عالم به سوی خود هدایت کن مرا کیـسـتـم من خـاک زوّار امــام هــادیـم هر که هـسـتم عـبــد دربـار امـام هــادیم بـوتـۀ خـاری بـه گـلــزار امـام هــادیـم سـائــلی بـر گـرد دیــوار امـــام هــادیـم روز اوّل سـاکن این بـوستـانم کـرده اند از کرامت«میثم» این خـاندانم کرده اند |